Niemcy w pałacu Buckingham

źródło: Wikipedia

Jerzy I Hanowerski, pierwszy król Wielkiej Brytanii pochodzący z Niemiec, nigdy nie nauczył się języka angielskiego, a w rozmowach ze swoimi ministrami posługiwał się fatalną łaciną.

źródło: Wikipedia

Jerzy II Hanowerski był ostatnim brytyjskim władcą, który osobiście poprowadził swoich żołnierzy do boju. Zdarzyło się to podczas bitwy z Francuzami pod Dettingen w 1743 r.

z dziejów monarchii | Od trzech wieków na tronie brytyjskim zasiadają władcy pochodzący z niemieckich rodów panujących. Zawsze wierni swoim wyspiarskim poddanym stworzyli największe imperium w dziejach świata.

Pod koniec XVII w. autokratyczne zapędy króla Jakuba II Stuarta, który nawrócił się na katolicyzm, zostały zahamowane w wyniku zjednoczenia się dwóch stronnictw politycznych – torysów i wigów, którzy w latach 1688–1689 doprowadzili do tzw. chwalebnej rewolucji. Jej kulminacyjnym momentem było zaproszenie przez wigów na tron Anglii namiestnika Republiki Zjednoczonych Prowincji, księcia Wilhelma Oranje-Nassau. Obalenie Jakuba II Stuarta zapoczątkowało wojnę domową pomiędzy jego zwolennikami, nazywanymi jakobitami, a oranżystami – stronnikami nowego króla. Ostatecznie zwyciężyli ci drudzy, a zdetronizowany Stuart uciekł do Francji.

Dalekosiężnym skutkiem tych wydarzeń było uformowanie się nowego ustroju politycznego – monarchii parlamentarnej. Kolejno uchwalane ustawy: Bill of Rights z roku 1689 oraz Act of Settlement z roku 1701, w sposób ostateczny rozliczały się z autokratycznymi, faworyzującymi katolików rządami Jakuba II Stuarta oraz jego epoką. Anglikanizm stał się jedyną oficjalną religią państwową, a władza monarchy została ograniczona na rzecz obu izb parlamentu.

Za czasów Wilhelma Henryka Orańskiego powstała też pierwsza w dziejach Anglii instytucja rządu składającego się z ministrów kierowanych przez premiera. W roku 1694 powstał też Bank Anglii z prawem...